Hep derler ya, düğün hazırlıkları zor iş diye. Ama kimse bana "tarih belirlerken savaş çıkar" demedi. Bizim hikaye tam da burada başladı.

Ağustos ayı benim ve ailem için netti. Yurt dışından gelecek misafirlerimiz vardı. "Ağustos olmazsa gelmezler," dedim. Ama nişanlımın ailesi Temmuz ayında olsun istiyor. "Temmuz'da bizim misafirlerimiz gelecek," dediler. Evet, haklılar belki ama... İki misafir grubunun ortasında sıkıştım resmen.

Nişanlımsa arada sessiz. Karışmıyor. "Siz halledin," deyip kenara çekiliyor. Ama işte kenardan izlemek kolay. Ben Cumartesi düğünü istiyorum, bir hafta sonu. Şöyle rahat rahat, herkesin gelebileceği bir gün. Ama hayır. Onlar diyor ki: "Hafta içi, daha sakin olur. Masraflar da düşer."

Bir akşam oturduk, herkes karşılıklı. Annem diyor ki: "Misafirler var, onlar ne olacak?" Onun annesi diyor ki: "Bizimkiler de insan, onların da rahat etmesi lazım." Babam bakıyor, susuyor ama bakışı yeter zaten. Ben mi? İçimden sayıyorum. "Bir düğün tarihi bu kadar mesele olur mu?"